Gertrude Jekyll . ( Londen, 1843-1932 )
Die naam zal U wellicht onbekend in de oren klinken. En nochtans was ze een voorbeeld van moed. Ik kon het dan ook niet nalaten een tekst van haar de wereld in te sturen. Ik wil die korte boodschap van haar ook schrijven omdat ze, net als vele anderen ( waaronder mezelf ) ook amateurfotografe was. Totdat ze getroffen werd door een visuele handicap. toen hield ze nog niet op. Maar ik laat jullie de tekst lezen die ze schreef.
Doorheen mijn leven heb ik gemerkt dat gewoon observeren- En daar een gewoonte van maken- een van de meest waardevolle dingen is om te doen .en ik weet uit eigen ervaring dat de wil en de kracht om te observeren niet afhangt van een goed zicht. Mijn zicht is pijnlijk en onvolkomen. Maar als het ware ter compensatie, heb ik een heel scherp gehoor en wanneer ik een licht ruisend geluid hoor in gras en heide, of in de dode bladeren onder de bomen kan ik zeggen of het een slang is of een hagedis, een muis of een vogel. Bijna alle bomen hebben in de zachte winter een aangename klank.
Er is een klasse van geuren die, al kun je ze noch zoet, noch aromatisch noemen, beslist aangenaam en interessant zijn. Dat is bijvoorbeeld het geval bij varens en varenachtige planten... En alleen al onder de rozen is een verscheidenheid van zoete geuren en hun verschil in sterkte bijna oneindig.
Gertrude Jekyll
Bron: Knipoog, tijdschrift voor mensen met een visuele handicap.